On the run. Paul McCartney in Ahoy

Ahoy, Rotterdam, zaterdag 24 maart 2012: Paul McCartney

The Beatles is een band die deel is van mijn leven bijna zo lang als dat ik bewuste herinneringen heb. Toch had ik Paul McCartney in al die jaren nog nooit live zien spelen. Ergens onderweg in de jaren 80 ben ik mijn interesse voor zijn nieuwe muziek verloren en daarmee de zin om naar een concert te gaan. The Beatles werd een soort kracht op de achtergrond van mijn leven, een stuk van mijn DNA, maar niet meer iets wat ik dagelijks hoefde te horen.

Ondertussen gebeurde er wel iets in mijn gezinsleven, mijn tienerzoon werd een absolute Beatles fan. Er is voor hem geen betere band, wat mijn interesse opnieuw aanwakkerde. Zo stond ik dus in de Ahoy met mijn 18 jarige zoon, een van de twee vrouwen die mij als toenmalige tieners midden jaren 60 als zes jarig kind tot de Beatles bekeerden: mijn nicht Tineke en vriend Hugo Jan. Totaal overtuigd dat dit een geweldige avond zou worden. De leeftijdspreiding was vrij exemplarisch. Van jong naar oud stond om ons heen.

Op de fiets naar het station nestelde zich onbewust een liedje in mijn hoofd. Pas op het station had ik in de gaten dat ik steeds een regel aan het herhalen was, maar wat was het? Een regel uit ‘Live and let die’! De stemming in mijn hoofd was gezet.

Ahoy vulde zich gestaag. Wij hadden een goede plek redelijk in de buurt van het podium met prima zicht. Er draaide een dj opgepimpte Beatles en Paul nummers. Vervolgens werd een jaren 60 collage film getoond met dia’s die ineens in levend beeld over gingen. Foto’s, krantenknipsel, singletjes, hoesjes, buttons, etc. Er onder draaide 12” van nummers als ‘Goodnight tonight’,  ‘Coming up’ van rond 1980. Hebben we die maar gehad, dacht ik ietwat vilein. De film ging over in opstijgende lantaren lampions, waarna het concert meteen begon. ‘Hello goodbye’, brutaal gevolgd door de b-kant ‘Junior’s farm’. "Rockshow at the Concertgebo(u)w". Paul sprak ons volledige Nederlandse volzinnen toe, die op een papier op de grond naast hem lagen. “Alles kits”? Die had ik al heel lang niet meer gehoord. 30 jaar of zo? "Is er hier iemand uit 020"? Leuke vraag in "010".

Vooraf stonden we nog te praten, ‘de John Lennon nummers zijn eigenlijk veel beter’, maar een paar nummers het concert in bleek eigenlijk hoe ontzettend goed Paul is. Hoe gevarieerd en vol klasse zijn nummers zijn. Hij heeft zijn verleden volledig omarmd en bood ons een prachtig overzicht van zijn jaren 60 en 70 werk met veel nadruk op, de tournaam ‘On the run’ indachtig ‘Band on the run’. Onderweg worden Jimi Hendrix, John en Georg geëerd, maar vooral Paul zelf.

Hij wordt dit jaar 70, maar moet in een geweldige conditie zijn. Zijn stem redt misschien niet alles meer. ‘Maybe I’m amazed’ vergt duidelijk het uiterste, maar dat deed het in 1970 ook en hier is goed duidelijk goed genoeg. We kregen één nummer van zijn nieuwe “band” The Fireman, een nummer wat me niets zei en één nummer van zijn nieuwe album ‘My valentine’, wat een van de mooiste nummers van de avond was. Niemand zong mee en toen viel op hoe goed het geluid was in de grote hal. De pyromaan in ons kwam volledig aan zijn trekken bij ‘Live and let die’, wat een klappen en hitte! Knallers op het ritme van de muziek. Prachtig effect. 'Mrs. Vanderbildt' deed het live ontzettend goed. Veel beter dan ik me ooit heb voorgesteld. 'Blackbird' alleen op gitaar, kippenvel! ‘Hey Jude’ blijft Lenny Kravitz’s ‘Let love rule’ moeiteloos verslaan als ultieme meezinger in de concertzaal. Zelfs Beatles dieptepunten, vind ik, als ‘Yesterday’ en vooral ‘Ob-la-di ob-la-da’ vielen goed. Het meest verbazingwekkend is wellicht dat hij zeker driekwart van de nummers had kunnen inruilen voor andere en dat het concert net zo goed was geweest.

Tegen het einde ‘Band on the run’, 'Get back', ‘Helter skelter’ en uiteindelijk in de 3^e toegift ‘The end’ van ‘Abbey road’. Dit zou ook het einde van de avond zijn, met een waterig filmpje voor mijn ogen heb ik staan meebrullen. Na 2 uur en 50 minuten moesten we weer naar buiten. Geweldige band heeft hij trouwens on zich heen verzameld. Met zijn vijven klaren zij de klus grandioos, moeiteloos jong en oud in de zaal aan zich bindend. Beatlesmuziek is van en voor alle leeftijden voor nu en de eeuwigheid. Wat ben ik blij dat ik ben gegaan.

Er blijft een vraag over. Was de publieksactie 'Yellow submarine' na 'Something' echt spontaan? Feit is dat Paul erg verbaasd keek toen het nummer links voor van ons werd ingezet en steeds meer mensen het overnamen, de drummer het ritme overnam, waarna er een couplet werd gezongen en de yellow submarine op het John Lennon airport getoond werd op het scherm. Zo werd Ringo toch ook nog geëerd.

Wo.