Bloed aan de paal. The Kik live in Patronaat, 20-09-14

Foto: Wo.

The Kik is van dat leuke, ongedwongen bandje dat zo leuk minder bekende beatnummers van een Nederlandse tekst voorzag, beland in de belangrijkste fase van hun carrière: deze bestendigen. Na alle randzaken, huisband bij De Wereld Draait Door, Dave von Raven hier, Dave von Raven daar op tv, moest er een goede, tweede plaat komen die er voor zorgt dat de band door groeit. Dat dit niet zo eenvoudig is als dat het klinkt, stond een paar dagen terug op deze Blog middels de recensie van '2'. Deze eindigde met een geruststellende gedachte: het komt goed. Live bleek dit gisteravond echt zo te zijn. The Kik kwam, zag, bloedde en overwon in de uitverkochte, kleine zaal van het Patronaat.

The Kik is een uitermate charmante band. 100% retro gekleed en gekapt. Er is humor en wat zelfspot bij de presentatie, maar ondertussen staat daar een prima ingespeelde band zijn ding te doen. Het retro orgeltje, de perfecte twee- en driestemmige samenzang, Animal's jongere broertje op drums en een solide bassist. Leg daaroverheen de meestal vrolijke jaren 60 getinte melodieën en The Kik kan loos gaan. De nieuwe nummers zorgen voor net zo'n groot gevoel van herkenning als de oudere nummers. Ook al zit daar geen 'Simone' en vooral, mijn favoriet, 'Verliefd op een plaatje' tussen, ze werken allemaal en zijn aanwinsten in het The Kik repertoire en, zelf gepend.

Bloed aan de paal. Foto: Wo.

Wat grappig is, dat ik ooit over The Kik geschreven heb: "als er een band is die de band Het zou moeten gaan coveren, dan is het The Kik". Gewoon omdat ik vond dat er geen andere band is die recht kan doen aan 'Ik heb geen zin om op te staan" of "Kejje nagaan". Maar ook omdat deze nummers anders nooit meer te horen zijn op een podium. Of ze het gelezen hebben, weet ik niet. Feit is dat "Kejje nagaan" op de setlist stond. Wat een feest, omdat het nummer perfect bij The Kik past.

The battle of the solos over de melodie van 'Kejje nagaan' heen tussen organist Paul Zeuntjes en solo gitarist Arjan Spies leidde ook het eerste oponthoud van de avond in. Na zijn solo, op de rug en net zo freakerig eindigend als het orgel, gooide Spies zijn gitaar de lucht in. De geluidsman besloot dat dat een goed moment was om het licht uit te zetten. In het schemer zag ik Spies een verwoedde poging doen de gitaar op te vangen en dat dat niet goed lukte. Hij liep direct het podium af. Ondanks de schemer zag ik het bloed spuiten. De gitaar bleek op zijn hoofd gekomen te zijn, met alle gevolgen van dien.

Na een minuut of tien kwam hij terug op het podium en het straaltje bloed dat steeds langs zijn voorhoofd omlaag liep, zorgde voor een tweede, langer oponthoud. Vlak achter mij stond iemand die, zo bleek later, in het geheel niet tegen bloed kan. Gevolg, een gestrekt persoon en een band die stopt met spelen. Lichte paniek. Zo maakten we nog van alles mee, onvoorzien en ongewenst.

Alles leidde toch nog tot een zinderende finale, met als allerlaatste nummer mijn favoriet. Dan kan een avond toch niet meer stuk. The Kik live? Het blijft een enorm feestje voor jong en oud in een gezin.

Wo.