Ondeugend en opstandig. Sophie Hunger live in Tivoli/Vredenburg, Utrecht 6-12-2015

Photo: Wo.

Tweemaal eerder zag ik Sophie Hunger optreden en tweemaal waren de kwalificaties die ik meegaf betoverend, magisch, diepe verering, maar ook verlegen. In Tivoli was dat echt anders. Daar stond een zelfbewuste vrouw, (muzikale) grapjes makend en af en toe uitdagend, ondeugend en opstandig te zijn. De muziek werd ditmaal, deels, niet gespeeld om te pleasen. Soms was het wat hoekig, duwend, net anders dan op de plaat. Toch stond er op het podium iemand die stond te stralen en het volkomen naar haar zin had. Na een korte vakantie eindelijk weer spelen en het plezier spatte er van af.

Uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan kon. De magie zit simpel weg in de muziek opgesloten en moet er uit. En dat gebeurde ook in zo'n enorm grote mate, dat het eigenlijk onvoorstelbaar is dat Sophie Hunger nog geen wereldster is. Voor mij (ik hoop voor haar, nog) prima, want ik zag haar tot op een paar meter spelen. Net als haar band.

Photo: Wo.

De afgelopen jaren heb ik al regelmatig aandacht aan Sophie Hunger besteed, dus laat ik een alinea wijden aan haar begeleiders.

Allereerst is daar Alberto Malo, de drummer. Een drummer die zich door alles heen slaat, wat Sophie Hunger ook verzint. Maar wie beter oplet, ziet dat zij een aantal nummers met hem samen heeft geschreven. Hij is dus ook een muzikale partner. Op het podium heeft Malo de kwaliteit dat hij niet heel veel hoeft te doen om iedere klap raak te laten zijn. Die uiterst zacht en subtiel het juiste doet en zijn mannetje staat zodra er een sonische storm de kop op moet steken. Zijn ritmes zijn ook sfeer bepalend en deel van de magie die deze muziek oproept en in zich heeft.

Photo: Wo.

De bassist, Simon Berger is bijna zo groot als zijn gitaar, veruit de kleinste in de band, maar gezegend met een mooie tweede stem en op zijn verhoogde podium de reus die hij muzikaal is. Daarnaast speelt hij, voor mij voor het eerst, in twee nummers ook klarinet, wat een geheel andere sfeer meegeeft. Omdat de muziek vaak zo subtiel is, hoor je de mooie baslijnen juist goed.

Toetsenist Alexis Koto Anerilles zorgt voor de keyboardpartijen onder de nummers van Sophie Hunger. Daarnaast komt de echte magie vaak op het moment dat hij een solo geeft op zijn Flügelhorn, een prachtige warme klank die dan over de muziek heen gelegd wordt. Daarnaast zorgt zijn warme stem voor de mooie harmonieën. Opnieuw mocht hij totaal los gaan tijdens zijn solo op Sophie's vleugel. Jazzy, dwars, hoekig en zo fantastisch om naar te luisteren, te kijken en te ondergaan. Een van de vele hoogtepunten deze avond. En ik ben weer vergeten welk nummer aan de solo vooraf gaat. Geen idee. Weggevaagd door de ervaring.

Photo: Wo.

Gitarist Geoffrey Burton is een geluidsmagiër. Wat hij allemaal uit zijn Fender getoverd krijgt, grenst af en toe aan het ongelofelijke. Met behulp van een enorme bak effecten en pedalen en twee Fender versterkers ontlokt hij alles tussen de meest heldere geluiden en de totaal verknipte waanzin uit zijn zes snaren en tien vingers. Een stomp op het houtwerk van zijn gitaar is een blikseminslag, vingergeroffel op de achterkant van de nek regen. Prachtig om van dichtbij te zien. Burton is zo iemand die met een gitaar in zijn handen geboren lijkt. De gitaar en hij zijn een geheel.

En Sophie Hunger? Zij is de ster van de show. Iemand die zulke prachtige liedjes schrijft voor gitaar of piano mag, nee, hoort dat te zijn. Maar deze ster schijnt zo fel omdat er een geweldige band achter haar staat. Een band die zoveel facetten beheerst, dat het vanzelfsprekend lijkt. Sophie Hunger is bevoorrecht, maar krijgt wat zij vedient. Vandaar ditmaal de focus op de vier heren.

Opnieuw heb ik staan genieten van een optreden van deze Zwitserse, die klaar is voor een doorbraak. Alleen, wie brengt haar op de tv en radio in dit land? Mond op mond reclame gaat te langzaam. Met een plaat onder de arm, ' Supermoon', die hard op weg is om hoog te eindigen in mijn lijst van 2015, die meer mensen moeten gaan horen.

Photo: Wo.

Als laatste de complimenten voor het prima geluid in het nieuwe Tivoli. Sophie zei naar aanleiding van de verhuizing: "Een gebouw gaat pas leven met de jaren". Dat mag waar zijn, maar het geluid was fantastisch en zelden te hard. De zang prima te verstaan in grote delen van het concert. Als publiek mag ik de meeste van die nieuwe zalen wel. Zij zijn gebouwd voor muziek, hun voorgangers meestal niet. En die jaren komen dan vanzelf wel.

Wo.


Je kunt hier luisteren naar 'Love Is Not The Answer':

https://www.youtube.com/watch?v=gjhjTkaACjg

of kopen op Bol.com