The Cure live. Ziggodome, zondag 13 november 2016

Foto: HareD

Eerst ‘The Forest’ live horen, dan sterven. Niet dat ik van plan ben aanstonds het tijdelijke voor het eeuwige te verruilen. Al was het maar omdat er veel muziekmoois op het programma staat. Maar het leven heeft zin gehad, na afgelopen zondag. De kranten hebben ook al recensies gepubliceerd, maar ja, wie leest er nog een krant, uitgezonderd beroeps-gedeformeerden zoals ondergetekende. Dus voor WoNo ook nog een oog- en oorverslag van het concert van The Cure.

Opgericht in 1976, het laatste album dateert uit 2008, nog steeds af en toe op tournee. De iconische voorman Robert Smith, nog altijd met felrode lippenstift en kohl-ogen. Immer vergezeld ook van mede-oprichter en bassist Simon Gallup. Een geval apart, omdat hij als enige van de bandleden de hele avond manisch over het podium rende. Voor wie het nog iets zegt: als Theo Vogelaars van de Tröckener Kecks, maar dan op een hele hoge dosis speed. En zonder baret. De hele band speelde met een groot stamina, want het concert duurde maar liefst twee uur en drie kwartier. Met weinig tijd tussen de verschillende delen. Opvallend was ook de fantastische licht show, inclusief projectiescherm achter de band, die ik vanaf de vloer erg goed kon zien.. Niet omdat het allemaal zo extravagant was, wel omdat het allemaal erg goed paste bij de sfeer van de nummers en deze ook versterkte.

Foto: HareD

Het begin van het concert was lauw, donker en somber. Heel veel lang uitgerekte nummers, zoals die eind jaren zeventig hot waren. Maar daarin ook fantastische emotionele liedjes, zoals het heftige ‘Fire’ en ‘One Hundred Years’. Mooi, indrukwekkend. Maar eerlijkheidshalve vermaakte ik mij het best tijdens de meer uptempo bekendere nummers. Hoewel de uitvoering van de twee heerlijke afsluiters en persoonlijke all time favorites ‘Boys don’t cry’ en ‘Why can’t I be you’ net even minder snel en minder hoog gezongen waren.

Daaraan voorafgaand hadden we al fijne songs als het vrolijke ‘Friday’, ‘Play for Today’, ‘Shake dog shake’, ‘Close to Me’ en een mooie uitvoering van ‘Three Imaginary Boys’ gehad. En 'The Forest' dus. Heerlijk, fijn, genieten!

Hared 

PS. Oh ja, er was ook nog een voorprogramma. Het enige positieve dat daarover te melden valt was dat de heren uit muziekwalhalla Glasgow kwamen.

PPS van Wo. Dat heb ik natuurlijk even opgezocht. Interessant is dat ik op twee verschillende sites twee verschillende voorprogramma's vond voor het zelfde concert. Demi Lovato en The Twilight Sad. Ik meen gelezen te hebben dat het de laatste was die gespeeld heeft.