Desert Pavement. ISMAY

Het is al weer dringen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, maar het zou echt doodzonde zijn als het bijzonder klinkende en in alle opzichten uitstekende Desert Pavement van ISMAY zou blijven liggen.

Binnen de Amerikaanse rootsmuziek wordt niet al te veel geëxperimenteerd, waardoor subtiele uitstapjes buiten de paden al een duidelijk ander album opleveren. Desert Pavement van ISMAY, het alter ego van de Californische muzikant Avery Hellman, is zo’n album. Het tweede album van ISMAY klinkt in vocaal en muzikaal opzicht net wat anders dan gebruikelijk in het genre en ook de songs van Avery Hellman wijken net wat af van de norm. Het pakt allemaal prachtig uit, want Desert Pavement is een geweldig album, dat deels vertrouwd en deels eigenzinnig klinkt, maar dat steeds weer het oor streelt met een mooie en bijzondere stem, fraaie warme klanken en sterke songs.

Het muziektijdschrift No Depression vind ik de laatste jaren een stuk minder interessant dan in de hoogtijdagen in de tweede helft van de jaren 90, waarin met name ontwikkelingen binnen de destijds nieuwe alt-country op de voet werden gevolgd. De website van het tijdschrift is echter met enige regelmaat nog wel een bron van interessante tips, zeker wanneer de wat obscuurdere nieuwe releases binnen de Amerikaanse rootsmuziek onder de aandacht worden gebracht. Recentelijk kwam No Depression met een geweldige tip, want ik ben echt compleet verslingerd geraakt aan Desert Pavement van ISMAY.

ISMAY is een project van singer-songwriter Avery Hellman, die zichzelf ziet als een non-binair persoon. Desert Pavement is het tweede album van ISMAY, want in 2020 verscheen, vlak voor de start van de coronapandemie, Songs Of Sonoma Mountain, al kan dat vanwege de speelduur van 25 minuten ook worden gezien als een mini-album. Het is een (mini-)album dat ik destijds niet tegen ben gekomen en dat is jammer, want de muziek van ISMAY was ook in 2020 al bijzonder.

Het is muziek die zich laat beïnvloeden door de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek, maar die vervolgens wordt voorzien van een eigentijdse en ook eigenzinnige twist. Dat doet ISMAY op Desert Pavement nog een stuk indrukwekkender dan op Songs Of Sonoma Mountain. Die eigentijdse en eigenzinnige twist in de songs van ISMAY is overigens best lastig te beschrijven, want de Amerikaanse muzikant overdrijft de uitstapjes niet.

Het eigenzinnige zit deels in de stem van Avery Hellman, die anders klinkt dan de gemiddelde singer-songwriter in het genre. Het is een stem met net wat meer expressie en emotie dan gebruikelijk, waardoor de zang op Desert Pavement onmiddellijk de aandacht trekt. Ik vind het echt bijzonder mooie zang, want de stem van Avery Hellman heeft iets verslavends en tilt de songs op het album een flink stuk op.

Ook in muzikaal opzicht is niet altijd duidelijk waar ISMAY zich buiten de grenzen van de wat traditionelere Amerikaanse rootsmuziek begeeft. De percussie is meestal wat zwaarder aangezet dan gebruikelijk en hier en daar klinken ook de gitaren wat ruwer, maar Desert Pavement blijft altijd een warm klinkend rootsalbum. Daar drijft het album nog het verst van weg wanneer bijzondere soundscapes worden ingezet en de stem van Avery Hellman wel wat doet denken aan Suzanne Vega, maar ook dan is de rootsmuziek nooit ver weg.

Wat overblijft zijn de songs en die zijn net als de zang en de instrumentatie op subtiele wijze eigenzinnig, waardoor Desert Pavement de fantasie sterker prikkelt dan gebruikelijk in het genre. Het tweede album van ISMAY klinkt door de verschillende subtiele zijpaden net wat anders dan de meeste andere albums in het genre en zal hierdoor ook liefhebbers van wat minder traditionele Amerikaanse rootsmuziek aanspreken.

ISMAY verruilde de geboortegrond in Californië voor het opnemen van Desert Pavement voor de studio van producer Andrew Marlin van de band Watchhouse (voorheen Mandolin Orange) in Asheville, North Carolina, die ook flink wat instrumenten voor zijn rekening nam en het album binnen een paar dagen op de band zette. Dit deed hij zonder in te leveren op kwaliteit, want Desert Pavement klinkt echt geweldig.

ISMAY heeft met Desert Pavement een album gemaakt dat er in alle opzichten in positieve zin uit springt en dat bij herhaalde beluistering zeker niet aan kracht inboet. Integendeel zelfs. Alle reden dus om No Depression als interessante en relevante tipgever te blijven volgen. Ik ga mijn abonnement toch nog maar een jaartje verlengen.

Erwin Zijleman

Je kunt Desert Pavement hier luisteren en bestellen:

https://ismay.bandcamp.com/album/desert-pavement

Johan live. Paard, Den Haag. Donderdag 18 april 2024

Foto: Hared

Zoals door Wout op 29 januari jl. op dit blog besproken, heeft Johan een nieuwe plaat uit, The Great Vacation. Je moet er wat moeite voor doen. Dus meerdere keren luisteren, in mijn geval ook een paar maal in de auto, dan hoor ik het pas echt lekker. Maar die inzet wordt beloond, het is een echt fijne Johan CD, met wat vernieuwing hier en daar, maar wel duidelijk Johan.

Nieuwe plaat, nieuwe tour. Dus de vijf heren die momenteel deel uit maken van de band -zanger Jacob de Greeuw is de enige constante sinds het begin in 1990, eerst als Visions of Johanna en vanaf 1996 als Johan- trekken sinds begin maart door het clubcircuit. Hoewel slechts met 1 optreden per week, is het wel een bijna volledig uitverkochte tour. Petje af dus. En goed nieuws, want de tour gaat verder in november, met speciaal voor Wout het laatste optreden in het Patronaat. Deze zomer staan ze ook op enkele festivals (zie www.johantheband.com).

Foto: Hared

Aan belangstelling voor Johan dus geen gebrek en ook de grote zaal van het Paard was uitverkocht. Veel generatiegenoten, vijftigers en zestigers derhalve. Het leek wel of Johan zich aanpaste aan dit publiek, want na de verrassende opening met hun oudste single Swing (een van mijn meest favoriete Johan-nummers) werd een mix van oud en nieuw werk gespeeld. Opvallend vaak maakte De Greeuw gebruik van een stemvervormer, die ik niet in die mate op de CD had gehoord. Had voor mij ook niet gehoeven, maar goed. De nieuwe nummers passen naadloos in het oude werk, zeker So it Goes, Time for Change en I Don’t Know Man. Fijn om ijzersterke songs als Pergola, In the Park, How Does it Feel, of Coming in From the Cold weer live te horen. Nieuw nummer Cincinnati en titelsong The Great Vacation zijn ook lekker. Maar toch, het kabbelde, het was zeker mooi gebracht, er was eigenlijk niks op aan te merken, maar er ontstond ook geen uitgelaten sfeer. Het was een beetje mat, of zoals mijn vriendin zei: ‘De Greeuw staat er bij alsof hij zo snel naar huis moet om zijn powerpoint voor morgen tijdens de accountantsoverleg af te maken’.

 
Daar kwam eigenlijk pas op het laatst verandering in, te beginnen bij Oceans, Day is Done en een mooie uitgerekte uitvoering van Why Don’t We. In de toegift ging het pas echt los. Fly on the Wall is wat mij betreft het beste nummer van de nieuwe plaat en dat klink echt heel lekker live. De afsluiters Tumble and Fall en Everybody Knows zorgden ervoor dat iedereen met een blij en tevreden gevoel de Haagse avond inging. Al met al, ondanks het rustige en overbeschaafde eerste deel, toch een aanrader. Johan blijft top.

HareD

2024. Week 17, 10 singles

A week when spring is turning colder than the average winter's day this year. Hail, wind, rain and thunder, alternating with a clear blue sky. That old Crowded House hit is totally in tune with this week. Musically, you will find me all over the place once again. There's even an almost 20 minutes long "single" in here and two EPs. More than double the regular joy, so enjoy.

Kabatomushi EP. Mei Semones

Mei Semones, the 23 year old singer-songwriter from Brooklyn of Japanese decent, can be spotted on this blog with three singles from her five song EP that was recently released. The three songs, 'Wakare No Kotoba', 'Inaki' and 'Tekami', all held this promise of exotic adventures. Mei Semones blends genres as if the borders between them do not exist. The closest in my discotheque is Steely Dan. Mei Semones goes a few up in genres and may not match this level of quality (yet) but certainly in adventure. The songs on Kabatomushi (Rhinoceros Beetle) all mix jazz with pop and rock or bossa nova. In fact anything can happen in Mei Semones' musical universe. She sings in Japanese and English, making it partly impossible to understand, while she sings over a song that would have surprised Astrud Gilberto but would have suited her perfectly. 'Takaromono' moves from jazz to bossa nova to rock and somewhere in between. Mei Semones has no limits it seems to where her imagination takes her. It may be awkward music for purists but as soon as they free their minds from the inhibitions stopping them to appreciate something new, they will find that Mei Semones delivers the goods. Kabatomushi is the EP of a very talented your artist who is not afraid of experimenting within her artform. As that is what the music on Kabatomushi is, an artform.

Intangible. Personal Trainer

Will Willem Smit ever stop to amaze me? With Intangible Personal Trainer moves into a funky kind of disco track. It is the more surprising after the huge intro that promises the listener everything but the empty beat coming after it. It takes some time to get into the groove of Intangible because of that huge intro that promises a huge over the top party. Instead the listener gets his own private party. No huge rave. Over a year ago Personal Trainer showed the promise the band holds in a sold out Paradiso that was ready for a Personal Trainer party. The next record will be very decisive for the growth potential of the band. It holds that promise in Intangible. Whether it's shown more in the huge part or the empty funk, is to be determined.

Bird. Megan de Kruijf

The contrast between the harrowing video and the song is huge. Megan de Kruijff appears to be chased through the woods, looks like a soldier without battle dress and is ready for conscription should it ever return. The song is a softly driven alternative pop-rock song. The drums and bass have this relaxed beat, slowly but very determinedly pushing the song forward. In short interludes everyone gets a breather before they continue and the song is set back into motion. Electronic elements make the song sound modern. Be on the look out for very short contributions of other instruments. It can be just a few notes before the instrument disappears again. Over it all Megan de Kruijf sings her song about a bird, building its nest, while she is contemplating what the rest of her life will be about from her dark and cold home. Listening to Bird, the positive energy the bird gave her, leads to very positive results. Bird holds a promise for the future in a few ways.

Human. Lenny Kravitz

It's been a while since I last heard a new song by Lenny Kravitz and what I heard after circa 2006 did not exactly make me run to the record store. Let's face it, he will never make another 'Are You Gonna Go My Way', which will probably remain my all time Lenny Kravitz favourite. I heard Human come by on the radio and thought it was not too bad. Listening repeatedly for this review, I'm not completely certain any more. It is ok but also remains a bit bland. Even the solo is, although nicely played, not exactly inspiring. Human has a soul element but also a part of this percussive bells that get on my nerves a bit once I seriously noticed them. All in all, Human does not make me curious for more new songs, but it won't be the first nor the last time an artist I've known for decades does return with a great song. That song is not Human unfortunately.

Clear. DAIISTAR

Texans Daiistar return to the blog with a super dreamy song called Clear, released as a 7" with a remix of 'Sonic Boom' on the flipside. Clear is clearly a psychedelic song. One of the kind that is a smooth continuous trip of the kind where this person is just sitting and smiling at the world marvelling at everything going on about him, without a worry in the world. In Clear it is all about watching the ocean and not much more. Listening closer into the song, you will find that Daiistar has found all these nice little melodies surrounding the drummer who just keeps going. The steady basis for the smooth sailing trip and keeping it all together. Daiistar's Alex Capistran (guitar/vocals) says that "the idea behind 'Clear' was to write the perfect song for a perfect day". I can only answer, mission succeeded. No matter how wavy the song is, perfect pop is perfect pop.

All Business EP. Robotic Hawks

Put on All Business and within seconds you know you've heard it all before and from Boston as well. In the next five seconds you'll start moving and after fifteen you'll know you are going to be alright. Robotic Hawks know where Abraham found his alternative rock mustard and dipped its writing pen deep into that mustard well. You will hear everything from Buffalo Tom to Gin Blossoms and back and on the side you'll find a short detour to stark punk rocking. 'Further', is the song in which the Bostonians really let go and start rocking with lead-filled riffs. The most surprising is the cover of 'Wishing Well', one of the four or five hits of Terence Trent d'Arby's debut album. The song is turned into a huge rock song without any trouble. The huge guitars fit it easily. The lead song from the EP is the opening song 'High Maintenance'. The band rocks in a melodic way but to me appears as the least itself. (I know, it's hard to judge based on four songs.) This is something different than not having produced a good song. 'High Maintenance' rocks, period. Add the fourth song 'Cab Ride', a cover of a The Squaeky Fromme song, and All Business becomes a highly entertaining alternative rock EP with more than enough songs worthwhile to get to know and to sing along to.

Drifting. Schedule 1

Schedule 1 makes its debut on WoNoBlog. The Vancouver, Canada band is ready to release its album 'Crucible'. Expect the clock to strike rock. Schedule 1 finds its inspiration in punk and post punk from the 1980s. The song kicks off in a stormy manner. An instrumental intro with the band fully going at it. When the singer joins the music does not leave off in any way. The punky vocals come straight out of the U.K. 1976-77 punk song book. The music is more from the 1980s what bands like Killing Joke played. In 2024 the combination of loud instruments, a few good riffs and a strong melody remains unbeatable still. Drifting contains it all. All through the song a new melody pops up underwriting the strength already there. Schedule 1 has released a very strong single that makes me more that curious to learn more. 'Crucible' it soon will be.

Hidden Sun. Dreamwave

Previous single 'Mindcave' was described by me as "a fierce uptempo psychedelic outing". Hidden Sun is all but. The psychedelic track sounds like French duo Air having started a psych rock band. The music floats more that it rocks, finding the perfect middle between the two acts. So expect a nice guitar riff leading the song towards the softly sung verse and chorus, under which the riff returns. Because of it I'm inclined to write that Dreamwave makes dreampop in this song. Well, my definition of it, as all the bands my colleague reviewer on this blog calls dreampop, do not exactly excite me. To me this Hidden Sun is dreampop. The Brighton, U.K. band has shown two different sides of itself but both make me curious to get to know more. We will just have to wait for that EP coming soon.

Joan In The Garden. The Decemberists

What, a single of 19.21 minutes? I already have reviewed a song of 18.22 minutes this week, 'Flight Of The Sloths' by No Man's Valley. Now, The Decemberists had an album years ago that was sort of one song. (I was sure I had it on cd but can't find it anywhere.) With 19 and a half minute the band nearly has a new cd already. The beginning sounds immediately familiar. Exactly why I like this band so much over the years. Nothing happens in a way, yet every second somehow counts. The melody is pleasant Colin Meloy's voice sooths in a roughish kind of way. The accompaniment is all soft, nice and so melodic. In the arrangement all sorts of melodies meander over and through each other. Meloy stops singing and the listener enters a mix of Pink Floyd with Mike Oldfield's 'Tubular Bells'. The melody on the tubular bells in Joan In The Garden is lifted from 'Welcome To The Machine'. The song rises in volume and denseness and becomes darker fast. Only God knows where this is going. Well, I know, The Decemberists are honouring Pink Floyd, Roger Waters and David Gilmour here. This is simply a huge surprise, as I have never any association of these two bands with eachother. From there it becomes The Decemberists' 'Echoes', sound experiments and all. Like with 'Echoes' something like too much of a good thing exists here as well. The instrumental freaking with electronic instruments is just not that interesting, I'm afraid. Before the sixteenth minute the band returns and turns into a heavy metal version of itself. Quite convincing by the way. Compensation for the previous 10 minutes is justified. The drumming is the loudest this band has ever presented. The end of Joan In The Garden is the equivalent of racing a horse on the prairie. There's nothing stopping it. Summing up, this is a composition with four very different faces.

I'm Not Hidden. Two Headed Horse

Two Headed Horse is a new folk pop band from London formed only in 2023 and already it has worked with Ride's Mark Gardener. The debut album's release is scheduled for this summer. I'm Not Hidden is the band's first single and shows that the band is a part of a long tradition and on route to its own sound. The song reminded me first of what would have happened had Steve Winwood decided to make his hit song 'When You See A Chance' as an acoustic folk song. There's a connection here to my ears. And of course the hey ho influences, translated here into ooh ooh ooh. The intro is somewhat disconnected from what follows. It sets the listener on the wrong foot. Two Headed Horse starts to trod a fine line between alternative and folk. But then listen to that piano coming in. As if heaven opens up and the clouds are gone immediately. Yes, I can mention a few names here, but I want you to focus on the strength of the song and not get distracted. I'm Not Hidden shows a few sides to Two Headed Horse that all score well. What more can you ask of a debut single?

Wout de Natris

Blue Raspberry. Kate Kirby

Katy Kirby debuteerde drie jaar geleden veelbelovend, maar maakt diepe indruk met het prachtig klinkende Blue Raspberry, dat betovert met bijzonder klanken, prachtige zang en even mooie als eigenzinnige songs.

Het valt direct bij eerste beluistering van Blue Raspberry op hoe mooi en bijzonder de songs van Katy Kirby klinken, maar vervolgens blijft ze je betoveren met bijzondere arrangementen en klanken, met een hoofdrol voor het fraai gitaarwerk en stemmige strijkers. Blue Raspberry is niet alleen in muzikaal opzicht een bijzonder album, want Katy Kirby zingt op haar tweede album echt prachtig. Het album klinkt af en toe als een singer-songwriter album uit een ver verleden, tot toch weer eigentijdse accenten opduiken. Het klinkt allemaal fantastisch, maar de muzikante uit Brooklyn schrijft ook nog eens fantasierijke songs, die steeds doen wat je niet verwacht, maar genadeloos verleiden.

Cool Dry Place, het debuutalbum van Katy Kirby, verscheen in februari 2021 in een week met zo idioot veel nieuwe albums, dat ik uiteindelijk bleef zitten met een enorme stapel hele interessante afvallers, waaronder dit album. Ik heb de schade in 2021 helaas nooit meer in kunnen halen, maar toen ik vorige week naar het album luisterde was ik absoluut onder de indruk van het debuutalbum van de muzikante die via Spicewood, Texas, en Nashville, Tennessee, in Brooklyn, New York is terecht gekomen.

Katy Kirby maakte op haar debuutalbum makkelijk indruk met een mooie stem en smaakvol ingekleurde songs, maar het bleken ook songs vol verrassende wendingen en bijzondere accenten. Reden om het debuutalbum van Katy Kirby nog eens te beluisteren is de release van haar tweede album, dat recentelijk is verschenen. Cool Dry Place was drie jaar geleden misschien nog een twijfelgeval, maar Blue Raspberry is dat echt geen moment.

Katy Kirby liet op haar debuutalbum al een geluid horen dat afweek van het min of meer standaard singer-songwriter geluid en doet dat nog veel nadrukkelijker op haar tweede album. Je hoort het direct in de openingstrack Redemption Arc, die in alle opzichten intrigeert. Het is een track die is voorzien van zeer smaakvolle klanken en bijzondere arrangementen. Het begint allemaal redelijk sober met pianoklanken, maar langzaam maar zeker kleurt Katy Kirby de track voller in met strijkers, waarna gitaren zorgen voor een rauwe twist.

De mooie klanken en avontuurlijke arrangementen keren terug in alle songs op het album, dat steeds weer de aandacht trekt met de fraaie inkleuring en de bijzondere sfeer. Het is een sfeer die wel wat doet denken aan Heigh Ho van Blake Mills, die dit album zomaar geproduceerd zou kunnen hebben (maar dat niet deed). Het is een wat broeierige sfeer, die goed past bij de songs van Katy Kirby.

Katy Kirby verwerkt in haar songs uiteenlopende invloeden en kan zowel uit de voeten met Amerikaanse rootsmuziek als met singer-songwriter pop en heel af en toe de pop en rock uit de indie hoek. De warme klanken met hier en daar een ruw uitstapje of juist bijna verstilde klanken passen uitstekend bij de mooie stem van Katy Kirby, die vergeleken met haar debuutalbum nog veel beter is gaan zingen en zich ook met haar zang weet te onderscheiden van haar soortgenoten. Het is een stem met hier en daar een vleugje Karen Carpenter, maar ook een eigen sound.

Dat onderscheiden doet de muzikante uit Brooklyn zeker ook met haar songs en haar teksten. Blue Raspberry is een ode aan de liefde, die Katy Kirby heeft ontdekt toen ze zich bewust werd van haar seksualiteit en deze ook accepteerde, maar het is ook een album dat terugkijkt op haar streng religieuze opvoeding in Texas. Het geeft een extra dimensie aan haar songs, die ook al makkelijk de aandacht trekken door de niet alledaagse songstructuren, die van Blue Raspberry een bijzonder album maken.

Het is een album dat makkelijk indruk maakt met de mooie en zeer eigenzinnige instrumentatie en de prachtige zang, maar het is ook een album dat je wat vaker moet horen voor de songs goed landen en ook blijven hangen. Ondertussen valt er heel veel te ontdekken in de persoonlijke songs van Katy Kirby, die soms klinkt als een singer-songwriter uit een ver verleden, maar minstens net zo vaak als een singer-songwriter van deze tijd. Eenmaal geraakt door de mooie en persoonlijke songs van Katy Kirby, begint Blue Raspberry flink te groeien en inmiddels is het album me al heel dierbaar. Prachtig.

Erwin Zijleman

Je kunt Blue Raspberry hier luisteren en bestellen:

https://katykirbyon.bandcamp.com/album/blue-raspberry

Chrononaut Cocktailbar / Flight Of The Sloths. No Man's Valley

Quite a long title and one that made me think, what? The music repeatedly makes me think 'what' as well. In a very positive way, as I could not believe my ears because of the changing directions the music continuously takes. No Man's Valley is not in the music business it seems to play a variation on the same idea twice.

No Man's Valley is a new band on this blog, so let me introduce the band to you first. It is a Dutch band from Horst in Limburg about to release its third album, the first after the pandemic. Band members Dinand Claessens (drums), Rob Perree (bass), Christian Keijsers (guitar), Ruud van den Munckhof (keys), Jasper Hesselink (vocals) are together circa ten years and ready to take on the world judging Chrononaut Cocktailbar / Flight Of The Sloths.

Where to start? Certainly in the 1960s, from 1966 onwards. More specifically the psychedelia that started to seep into the folk and pop music made by, nearly all popular bands of the time. No Man's Valley picks elements that it likes and drops them into (slightly) more modern music, like symphonic rock and indie rock, even postpunk. Second song 'Love' attests to the mix of a Farfisa organ sound and a postpunk rhythm and guitar parts. It results in party time and loads of energy to live that party to the fullest.

Just as easily the band moves into a brooding slow song that faintly reminds me of songs like 'The End' and When The Music's Over' by The Doors. 'Creepoid Blues' is an apt title. The band sort of creeps up on me with this song, without convincing completely unfortunately. 'Seeing Things' fairs far better, as it creeps up in a far more relaxing way, surprising the more. 'Seeing Things' isn't a relaxed song at all. It just appears to be. In the meantime these two songs are far removed from the two opening ones. Everything has changed totally.

The next song is 'Shapeshifter'. This bluesy rock song changes the mood once again. The tempo is up to a moderate rock tempo. The mood is again dark but the sound is far dirtier. A warm organ, distorted guitars and vocals. It is like a giant slug coming your way to cover you in its slime, unable to escape from it. It's alright though as 'Shapeshifter' is the kind of song I wouldn't mind having to live in.

If I had to compare No Man's Valley to another Dutch band, it would be The Bullfight. Another band that is able to play with moods and darkness, while remaining attractive enough to listen to.

'Orange Juice' is another example that No Man's Valley is not afraid to strip a song to a near bare minimum for a five piece band. All play a minimum of notes, over and over. Until a Robbie Krieger inspired bluesy guitar solo comes in showering some confetti over us all.

The album ends with the second half of the albums title, 'Flight Of The Sloths'. This time an acoustic guitar opens the song, slow, in everything but a hurry. 'Flight Of The Sloths' is the most relaxed song on the album. Instead of creepy, it is dreamlike. Not necessarily a totally happy dream but certain one that brings calm. I love how the bass guitar changes the mood several minutes into the song. Be prepared though, this is by far the longest song on the album with 18.22 minutes. Expect the song to go, as 18 minutes plus songs are supposed to go. Slow build up, long solos, deep passions and relaxed interludes. If you are into long rock compositions, it is worth exploring alright. No Man's Valley knows what it is doing here and succeeds. Listening into the composition I get the impression that the band becomes more and more itself and leaves obvious influences by the way side. 'Flight Of The Sloths' is the real thing, musically and identity wise.

Wout de Natris

On Bandcamp Chrononaut Cocktailbar / Flight Of The Sloths are two separate albums. My impression is they are released as a double LP on a German label. You can have your choice of ordering it.

https://www.tonzonen.de/no-mans-valley

or download a digital version here:

https://nomansvalley.bandcamp.com/album/flight-of-the-sloths