zaterdag 14 september 2013

Soundgarden Live: HMH, 11 september 2013

Soundgarden is – uiteraard - een van de 'grote vier' uit Seattle, naast Nirvana, Pearl Jam en Alice in Chains. De laatste drie had ik ergens in de periode dat mijn spijkerbroek net te gescheurd en mijn haar net te lang was al eens live gezien. Toen ik dus las dat Soundgarden tijdens hun 'King Animal' tour de bierhal aandeed hoefde ik niet lang na te denken. "Graag twee kaartjes, danku!"
Voor de bierhal verzamelen zich vooral mensen van mijn leeftijd. De meesten zijn de grungetijd duidelijk ontgroeid. Sommigen duidelijk niet. Eenmaal binnen in de hal drijft de zoete geur van verdovende middelen al voorbij. Ah, de herinneringen.

In het voorprogramma staat de Zweedse band Graveyard. De hardere nummers zijn, naar mijn mening, eentonig en schreeuwerig. In de twee ballad-achtige nummers die de mannen spelen komen ineens de verrassende muzikale kwaliteiten van de zonder uitzondering belangharigde en besnorde muzikanten naar boven. Wat een dijk van een stem heeft die zanger! Jammer genoeg is de rest van het repertoire net als het begin.

Tijd voor Soundgarden. We kruipen verder naar voren, zo'n 15 meter van het podium en in het midden. De perfecte plek, voor twee redenen. Soundgarden warmt op met twee van hun minder toegankelijke nummers, Searching With My Good Eye Closed en Jesus Christ Pose. Mijn medeconcertgangster kijkt me wat bezorgd aan - ze is niet van de grunge-generatie en kent Soundgarden eigenlijk alleen vooral van hun megahit Black Hole Sun, die ze overigens gelukkig niet in de setlist hebben opgenomen. "Het is niet echt.. dansbaar of zo he".


En toen: Spoonman. Ik zeg tegen mijn medeconcertgangster "als je me kwijt ben, ben ik daar"
"waar?" "twee meter voor je". Precies, de perfecte plek voor toegang tot de pit! We staan er recht achter. Alsof ik hooguit vijftien jaar jonger ben stuiter ik tussen de andere alsof-ze-hooguit-vijftien-jaar-jonger-zijnders door. En dan zie ik ineens, met een grote grijns op haar gezicht,  mijn medeconcertgangster voorbij komen stuiteren. Niet dansbaar, mn zolen. Op dat moment kan mijn avond niet meer stuk. Bezweet en bebeukt gaan we even later weer een paar meter naar achteren, waar de zoete geuren van verdovende middelen nu gecombineerd zijn met die van zweet en bier. Ah, de herinneringen...


En hoewel Cornell bij Outshined even zijn tekst kwijt raakt, is dat verder totaal onbelangrijk, want wat is die man goed bij stem - en dat de hele avond. De rest van de band is retestrak, maar de gitarist en bassist lijken wat ongeinteresseerd. De drummer heeft het te druk om ongeinteresseerd te zijn. Het geluid in de bierhal is redelijk; ik heb de mix beter gehoord en vooral het volume was pittig. Luider is niet gelijk aan beter, meneer geluidstechneut!


De toegift is het hoogtepunt van de avond. Van Flower naar Like Suicide naar Rusty Cage (stuiter, stuiter) naar, op speciaal verzoek, een lange versie van Slaves & Bulldozers. Een paar fans hadden dit nummer op een poster geschreven, ondertekend en op het podium gegooid en de band besluit het verzoek te honoreren. Het leidt tot de grootste moshpit van de avond en tot een waardige afsluiter. We vergeten het vijf minuten gooien met gitaren, draaien aan effecten en versterkers en in het algemeen maken van oorverdovende herrie daarna maar.


Dat was 20 jaar geleden al niet cool.


/PV

Je kunt hier luisteren naar 'Slaves and bulldozers' live Pinkpop 1992

Geen opmerkingen:

Een reactie posten